یادداشت میهمان؛
سازه قدیمی ترین زایشگاه پایتخت در حال تخریب است
اپتیك: یك جامعه شناس كه سابقه ریاست بر قدیمی ترین زایشگاه تهران را دارد، خواهان توجه وزارت بهداشت به سازه تاریخی این قبیل بیمارستان ها شد.
به گزارش اپتیك به نقل از مهر، محمد امین قانعی راد در این یادداشت، نوشت: روز پنجشنبه ۲۴ اسفند ۹۶ فرصتی دست داد با تعدادی از دوستان از دو بیمارستان شهید اكبر آبادی و شهید هاشمی نژاد كه سال ها پیش (و پیش از شروع فعالیت هایم بعنوان عضو هیات علمی) مدیریت آنها را بر عهده داشتم، دیدار كنم. بامداد ما به دیدار از بیمارستان هاشمی نژاد گذشت. خیلی فراتر از آن چیزی كه در سال ۱۳۷۸ نهاده بودم را دیدم ؛ زیباتر، مجهزتر، هماهنگ تر، پرتحرك تر و شاداب تر؛ با فضای پرسنلی، ارتباطی و مدیریتی مناسب تر. پس از ظهر به بیمارستان اكبرآبادی رفتیم. سال ها در كنار مجموعه ای از همكاران همراه برای حفظ، بهبود و ارتقاء فضاهای فیزیكی و تاسیساتی این دو بیمارستان زحمت كشیده بودیم. وقتی اكبرآبادی را ۲۳ سال پیش ترك كردم، گفتند: بیمارستان گریست. در آن روزها در و دیوار بیمارستان نشانه های تلاش های یك تیم كاری صاحب ایده و مسئولیت شناس را در خود داشت. چیزی كه در بیمارستان اكبر آبادی من را پریشان كرد دیدن نشانه های احتمال فروپاشی فیزیكی یك مجموعه بیمارستانی ۸۰ ساله با خصوصیت تاریخی و بعنوان نخستین و قدیمی ترین زایشگاه تهران است. ساختمان قدیمی درمانگاه ها و آزمایشگاه تخلیه شده زیرا ظاهراً در حال فرو نشستن است. ساختمان نسبتاً بزرگی است كه درهای آن را از اطراف قفل و بست زده اند و لابد منتظرند كه فرو بریزد تا به جای آن یك ساختمان تجاری اداری شیك بسازند؟ این كار یعنی از بین بردن نقشه كلی و تقارن فضاهای معماری شده در این مجموعه بیمارستانی و مقدمه ای می گردد برای تخریب های بعدی. حیاط شمالی و جنوبی بیمارستان را گشت زدم. اجازه فیلم رداری و عكس برداری را ندادند. حق داشتند؛ نگران آشكار شدن ناموزونی ها بودند! تصرف ناسنجیده در فضاها، كنار هم نهادن سازه های ناهمگون از آجر تا شیشه و منابع بزرگ و سایبان هایی از مواد مصنوعی. بد سلیقگی در طراحی و ساخت سازه های جدید، تناسب، زیبایی و اصالت معماری اولیه را از بین برده است. چشم انداز ورودی به زندان شبیه است تا به بیمارستان. ضلع جنوبی ساختمان بیمارستان را خواسته اند نوسازی كنند، آجرهای های اولیه را زیر پوشش (به گمانم) مواد مصنوعی شبه آجر برده اند. در آن سال ها برای حفظ معماری، بافت آجری، درب ها و پنجره های بیمارستان تلاش می كردیم. در مقابل پیشنهاداتی چون سیمان سفید زدن و سنگ كردن ساختمان آجری و ایده های مشابه مقاومت می كردیم. اما اكنون، اضافه كردن سازه های جدید، عدم رعایت تناسب بین آنها، وصله و پینه های فضایی رایج شده است. در چشم انداز بیرونی بیمارستان هیچ چیز به هیچ چیز نمی خورد. از درون خبر ندارم. دیوار های اطراف بیمارستان، حتی دیوارهای مربوط به بخش مدیریت، یادآور ساختمان های متروك و خرابه است. وضعیت فضایی و مكانی در رفتار آدمیان هم تاثیر می گذارد. فعالیت عمرانی تازه ای كه در ضلع شمال غربی بیمارستان در حال انجام بود ساخت یك سازه فلزی چندین طبقه - احتمالاً بعنوان كلینیك ویژه پزشكان-است كه خود این سازه فلزی هم به نحو دیگری ناهماهنگی فضایی در بیمارستان را افزایش داده است. به نظر می رسد این بیمارستان فاقد ساختارهای كارشناسی لازم برای پرداختن به مسائل مربوط به طراحی و اصلاح فضاهای فیزیكی خود است و در این مورد نیازمند برخورداری از مشاوره فنی واحدهای ذی ربط در سطح دانشگاه علوم پزشكی ایران و وزارت بهداشت باشد. برخورد من بیشتر با كادر ادرای بود. بی تفاوتی و مسئولیت ناشناسی و عدم توانایی برای تصمیم گیری را بیشتر دیدم تا نشاط و تحرك و سرزندگی. امیدوارم كادر درمانی بیمارستان شاداب تر و پرتحرك تر بوده باشند. در چهره ارباب رجوع هم اضطراب و سكوت بیشتری دیده می شد تا شور و شوقی برای تولدی تازه؛ از اشتیاق ها و شادمانی هایی كه آن سال ها به ما انرژی بیشتری برای كار در یك مركز درمانی سر زنده را می داد، خبر چندانی نبود. به گمانم هم اكنون استاندارهای فضایی و ارتباطی در بیمارستان اكبرآبادی پایین تر از آن است كه در سال ۱۳۷۳ پشت سر نهاده بودم. نكته پایانی این نوشتار چیزی نیست جز یك سفارش جدی؛ وزارت بهداشت باید با همكاری سازمان میراث فرهنگی و پیش از فرو ریختن یا تخریب بخشهای گوناگون این بیمارستان، با عنایت به موقعیت تاریخی، و خصوصیت های فنی و اصالت معماری آن، به احیاء ساختار فضایی و تقویت زیربنایی این مجموعه قدیمی بپردازد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب