معاون وزیر بهداشت:
ما پزشک خانواده نداریم
به گزارش اپتیک، معاون بهداشت وزارت بهداشت، از برخی مدیران بالادستی که قصد دارند برنامه پزشکی خانواده را بدون منابع پایدار و سازوکار مشخص، اجرا کنند؛ گلایه نمود.
به گزارش اپتیک به نقل از وبدا، علیرضا رئیسی اظهار داشت: تا وقتی که زمین زیر پای برنامه پزشکی خانواده محکم نباشد، حاضر به اجرای آن نیستم. معاون بهداشت وزارت بهداشت، در پرسش و پاسخ پیرامون اجرای برنامه پزشکی خانواده در کشور، توضیحاتی داد که در ادامه می آید. سوال: در چه شرایطی نباید برنامه پزشکی خانواده و نظام ارجاع اجرا شود. - یعنی این که به زبان بگویند جلو بروید، محکم جلو بروید، ولی وسط راه ما را رها کنند. ما نباید پزشکی خانواده را از جیب پزشکان و کادر سلامت اجرا نماییم. آیا قانون چنین چیزی گفته؟ خیر، قانون چنین نگفته. ما مدام به پزشکان فشار آورده ایم و طبیعی ست که پزشکان ناراضی باشند. اگر جای پزشکان فارس و مازندران بودم، حالم بد می شد. می گفتم شما چقدر وعده دادید که عملی نکردید. حالا چه طور به این حرف ها اعتماد کنم؟ بگذارید از زاویه ای دیگر هم نگاه نماییم. سوال این است: آیا واقعا ما پزشکی خانواده را اجرا می کنیم؟ این دوستانی که دو دهه است فقط درحال حرف زدن و یک دهه هم مشغول به صدمه شناسی هستند، به نظر من خیلی به واژه «آسیب شناسی» علاقه دارند! در صورتیکه این طرح احتیاجی به صدمه شناسی ندارد؛ صدمه آن کاملا مشخص است. برویم سر اصل بحث؛ آیا پزشکی خانواده یعنی سه هزار نفر را زیر پوشش بگیرید و ویزیت کنید؟ نمی خواهم دنبال مقصر بگردم، اما مدام می گویند ما پزشک خانواده داریم، در صورتیکه نداریم. حالا چرا فارس و مازندران انتخاب شدند؟ این دو استان اصلاً مناسب شروع نبودند. فارس قطب پزشکی جنوب کشور است؛ مردم از سایر استان ها برای ویزیت متخصص به آنجا می آیند، نه پزشک عمومی. حالا ما آمدیم پزشکی خانواده را در اینجا اجرا نماییم، فقط با پزشک عمومی! سطح دو و سه چه شد؟ سوال: در مورد اعتبارات و بودجه چه نظری دارید. - ما واقعا درگیر شدیم تا اعتبار بگیریم. اگر نبود، چه طور می توانستیم این افزایش بودجه را بدهیم؟ ما از روستاها شروع کردیم اما سطح دو و سه را کامل اجرا نکردیم. برای سطح دو، خرید خدمت می نماییم. طبق قانون، بیمار برای خدمات سطح دو باید ۱۵ درصد فرانشیز بدهد؛ برای سطح سه که بیمارستان است، فرانشیز صفر است. سوال: اجرای واقعی نظام ارجاع به چه شکل باید باشد. - اگر یک هموطن روستایی بیاید، از قبل نوبتش گرفته شده باشد، ایستگاه ارجاع وجود داشته باشد و خدماتش کامل صورت گیرد، آن وقت رضایت ایجاد می شود. جمعیت هدف ۳۰ میلیون نفر است. من تا وقتی که منابع پایدار وجود نداشته باشد، وارد استان هایی مثل فارس و مازندران نمی شوم. پای حرفم هم می ایستم. سوال: این منابع پایدار باید چه خصوصیت ای داشته باشد. - در حرف نباید باشد؛ باید در عمل باشد. مثلا هم اکنون منابع صندوق روستایی از یک درصد ارزش افزوده تأمین می شود که از پایدارترین منابع کشور است. آیا کافی است؟ خیر. ما پیشنهاد دادیم یک صندوق مجازی ایجاد شود که همه بیمه ها پول شان را در آن بگذارند. هر کس صاحب سهم خود باشد. بعد شهرهایی را انتخاب می نماییم که شرایط مشخصی دارند: زیر یک میلیون جمعیت، حداقل ۴۰ درصد روستایی، وجود کلینیک تخصصی فعال، حداقل چهار تخصص، مدیران علاقمند و منابع تأمین شده. سوال: چرا این صندوق مجازی را حداقل در فارس و مازندران اجرا نمی کنید. - به این علت که اعتباری برای فارس و مازندران وجود ندارد. دو استانی را آغاز نموده اند که در همان گام اول هم با مشکل روبرو شدند. مثلا تأمین اجتماعی در فارس روستا را پوشش می دهد اما در مازندران خیر. صندوق مجازی هم هنوز شکل نگرفته. برای اجرای آن نیاز به دستور رئیس جمهور داریم که در برنامه ما هست. سوال: در مورد ردیف بودجه سال ۱۴۰۴ چه اتفاقی افتاده است. - سوال خوبی است. من از قبل می دانستم که قرار نیست ردیفی برای پزشکی خانواده ایجاد شود. پیش دستانه اعتراض کردم و به وزیر گفتم. سازمان برنامه و بودجه هیچ ردیف جدیدی نگذاشت. فقط بودجه صندوق روستایی را که در ارتباط با وزارت بهداشت و بیمه سلامت بود، ۲۰ تا ۳۰ درصد بالا بردند. در حقیقت، بودجه سال جاری همان بودجه سال قبل است، با اندکی افزایش طبیعی. سوال: در مورد فرهنگ سازی و تبعیت مردم از نظام ارجاع چه برنامه ای دارید. - ما فقط از کلمات زیبایی مثل «فرهنگ سازی» استفاده می نماییم. ولی نظام پرداخت است که رفتار مردم را شکل می دهد. وقتی ویزیت متخصص ۱۲۰ هزار تومان است و هزینه اسنپ ۱۵۰ هزار تومان، مردم مستقیم می روند سراغ متخصص. حالا اگر ویزیت متخصص ۸۰۰ هزار تومان بود و رجوع بوسیله پزشک خانواده با هزینه بسیار کم ممکن بود، آن وقت دیگر نیاز به فرهنگ سازی نبود. در فارس و مازندران، تا حد زیادی این مسیر جا افتاده و مردم به پزشک عمومی شان اعتماد دارند. اما حقیقت این است که یا قانون باید اجبار کند یا نظام پرداخت باید مسیر را تغییر دهد؛ وگرنه با صحبت کردن چیزی درست نمی گردد. در مورد پرداختی ها به پزشک خانواده، این را بگویم که ما سرانه را افزایش دادیم تا حقوق شاغلین در طرح سامان یابد. حالا می گویند قبلاً وزارت بهداشت حقوق را می داد، هم اکنون هم بیاید بدهد. اصلاً قرار نبود ما پرداخت کنیم؛ مگر ما پول می دهیم؟ بیمه باید بدهد. هم اکنون هم بیمه این پول را می دهد. اینکه بیمه دیر پرداخت می کند بحث دیگری است که نمی خواهم وارد آن بشوم. فکر می کنید کسانیکه در وزارتخانه نشسته اند، یک سری آدم های ظالم هستند و شما هم این طرف مورد ظلم واقع شده اید؟ اصلاً این طور نیست. به هیچ عنوان این طور نیست. قبلاً هم گفته ام، هم اکنون هم می گویم: ما برمبنای واقعیات جلو می رویم، نه برمبنای هیاهو. برویم سراغ این که ما می خواهیم چه کار نماییم. ما هم اکنون ۶ ماه است که داریم بحث کارشناسی می نماییم، به قول خودتان داریم صدمه شناسی می نماییم و به این نتیجه مهم رسیدیم که فعلا کشور با این وضعیت اعتباری، قابلیت اجرا برای استانهای بزرگ را ندارد. این که من اعلام کردم اگر پول ما را ندهند، ما هم هیچ کاری نمی نماییم، یک حرف همین طوری نبوده. ما اجازه نمی دهیم پزشکی خانواده شروع شود، مگر این که منابع پایدار باشد. می خواهم خیال شما که دلسوز هستید را راحت کنم که ما اجازه اجرای پزشکی خانواده در شهر را نمی دهیم، مگر این که منابع، پایدار باشد و بتوانیم پرداخت مناسبی داشته باشیم. سوال: آیا باید دست روی دست بگذاریم. - خیر. هدف من در این دوره این است که پزشک خانواده در سطح روستا کامل شده، اما سطح دو و سه مشکل دارد. سطح دو و سه ما هنوز آماده نیست. ما هم اکنون بیماران مان در روستا آماده اند؛ به کجا ارجاع بدهیم؟ هدف من این است و این کار را هم صد درصد انجام خواهم داد که یک روستایی، وقتی می خواهد از روستا بیاید سطح دو و بعد سطح سه، ابتدا در سطح دو توسط متخصص ویزیت شود و در صورت نیاز به بستری، در سطح سه بستری شود. هدف این است که این فرایند با احترام باشد و کرامت او حفظ شود. بیاید، در سطح دو ویزیت شود و اگر نیاز به بستری داشت، برود در بیمارستان بستری شود. در مورد فرهنگ سازی، مجدداً می گویم نظام پرداخت ما مشکل دارد و باید اصلاح گردد. اما از سوی دیگر، با عنایت به گران شدن دارو، آزمایش ها و هزینه های بستری که بعنوان یک تهدید تلقی می شود ما باید این تهدید را به فرصت تبدیل نماییم. باید بگوییم کسانیکه واقعا پول دارند و می خواهند آزادانه رجوع کنند، بروند، اشکالی ندارد. ولی آن کسی که بوسیله نظام ارجاع می آید، باید هزینه اش را بگونه ای بدهیم که برایش کمرشکن نباشد و در عین حال خدمات باکیفیت هم دریافت کند. نکته سوم این که ما پزشکی خانواده را اجرا کردیم، بدون آن که پزشک خانواده تربیت نماییم. چرا پزشکان فارس و مازندران موفق تر هستند؟ چون هرچه قدیمی تر هستند، موفق ترند. در طی زمان این ها تبدیل به پزشک خانواده شده اند. این که ناگهان بخواهیم یک پزشک طرحی را بیاوریم و پزشکی خانواده را اجرا نماییم، نمی تواند نیازهای یک بیمار را تأمین کند. یک پزشک تازه کار، آن هم با آموزش های فعلی و حجم بالای دانشجوها، آیا واقعا فردا می خواهد برود و مریض ببیند؟ برخی از آنها این طور هستند، اما باید آموزش ببینند تا بتوانند نیازهای مردم را رفع کنند. خلاصه اینکه در صورتی که این طرح احتیاجی به لطمه شناسی ندارد؛ لطمه آن کاملا مشخص است. هدف من این است و این کار را هم صد درصد انجام خواهم داد که یک روستایی، وقتی می خواهد از روستا بیاید سطح دو و بعد سطح سه، ابتدا در سطح دو توسط متخصص ویزیت شود و در صورت نیاز به بستری، در سطح سه بستری شود. هدف این است که این پروسه با احترام باشد و کرامت او حفظ شود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
نظر شما در مورد این مطلب
نام:
ایمیل:
نظر:
سوال:
= ۴ بعلاوه ۲